Wystawa
Wprowadzenie
Cechą sztuk dekoracyjnych w secesji było mistrzowskie opanowanie techniki. Witrażownicy powrócili do dawnych technik wielokrotnego wypalania szkła, dzięki czemu można było dodawać kolejne warstwy tekstury i elementy dekoracyjne. Oprócz wskrzeszania dawnych metod odkrywano także nowe, tworząc promienne, opalizujące kolory, czego przykładem może być szkło favrile Louisa Comfort Tiffany’ego. W garncarstwie i ceramice eksperymentowano z kształtem naczyń i rodzajami szkliwa. Jubilerzy projektowali modną biżuterię dla ekskluzywnych klientów. Powstawały naszyjniki, wisiorki, bransoletki i kolczyki wykorzystujące połączenia materiałów półszlachetnych, rzeźbionej kości słoniowej, szylkretu i emalii. Nowy styl był widoczny w całej Europie: w Holandii (Brantjes i Rozenburg), w Niemczech (Meisenthal i Koepping), na Węgrzech (Zsolnay), w Czechach (Harrach, Loetz) oraz w Skandynawii.
Mistrzowie szkła artystycznego
Emile Gallé (1846-1904) był francuskim artystą szkła, ceramikiem i projektantem mebli. Stał się jedną z najbardziej wpływowych postaci francuskiej secesji i rzemiosła artystycznego. Urodził się w Nancy. Przed objęciem po ojcu fabryki ceramiki i szkła w 1874 r., studiował botanikę i mineralogię w Niemczech. Jego innowacje w dziedzinie szkła artystycznego, rzeźbione kamee i zastosowana technika pâte de verre zostały przyjęte entuzjastycznie podczas Wystawy Światowej w 1889 r. w Paryżu. W 1895 r. jego fabryka powiększona została o pracownię meblarską. W tym czasie w École de Nancy, gdzie działali Gallé, Louis Majorelle, Victor Prové, Eugene Vallin i bracia Daum, wytwarzano meble, wyroby szklane, skórzane, witraże, ceramikę i tkaniny. Tak szeroka działalność artystyczna nadała Nancy status jednego z najważniejszych ośrodków secesji.
Jubilerstwo
René Jules Lalique (1860-1945), wykształcony w Paryżu i Londynie, nie wywodził się z uznanej rodziny jubilerów, co nie było typowe w tej branży. Przywiązywał on równie dużą wagę do samego projektu, jak do użycia kosztownych materiałów, jak diamenty. Jego dzieła zostały zaprezentowane po raz pierwszy w 1895 r. Używał kości słoniowej, szkła i kamieni szlachetnych o jasnej barwie. Prace Lalique’a – owady, kwiaty i nimfy – cechowała forma uwydatniająca precyzyjne i subtelne emaliowanie. Tworzył dla prywatnych klientów, w tym dla Sary Bernhardt, ale także dla sklepów z biżuterią – Cartiera i Boucherona. Barceloński jubiler Luis Masriera (1872-1958) zainspirował się sztuką Lalique’a po Wystawie Światowej w Paryżu. Bransoletki i naszyjniki jego autorstwa zawierały nietypowe elementy, np. ważki, których skrzydła poruszały się, gdy właściciel bransoletki był w ruchu.
Ceramika
Dzieła Edmunda Lachenala (1855-1948), który w wieku 15 lat został uczniem Theodore’a Decka, cechowała różnorodność stylów i innowacyjne użycie szkliw. Począwszy od lat 90. XX w. współpracował z uznanymi rzeźbiarzami. Jego współpraca artystyczna z Agnès de Frumerie (1869-1937) trwała blisko dekadę. Urodzona w Skövde, w Szwecji, de Frumerie przeprowadziła się do Paryża w 1892 r. W swoich pracach wykorzystywała brąz, marmur, ceramikę, szkło i gips tworząc rzeźby i popiersia. Jej twórczość ewoluowała od klasycyzmu, w otoczeniu którego dorastała w Sztokholmie, poprzez inspiracje szwedzkim ruchem narodowego romantyzmu, aż do francuskiej secesji i symbolizmu. W jej kręgu artystycznym byli Rodin, Gauguin, Strindberg, Mucha, Edvard Munch, Claude Debussy i Edvard Grieg.
