Έκθεση
Το 1930 η Λουίζ Βάις ίδρυσε στο Παρίσι τη Νέα Σχολή Ειρήνης (Nouvelle École de la Paix), ένα ιδιωτικό ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης. Στην έδρα της Σχολής, στο φημισμένο γαλλικό Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, πραγματοποιούνταν ημερίδες και συζητήσεις σχετικά με τη διεθνή επικαιρότητα και με σημαντικά επίκαιρα ζητήματα της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού. Η Λουίζ Βάις επιθυμούσε να αναπτύξει μια διδακτική της ειρήνης και μια νέα εξειδίκευση στην πρόληψη των συγκρούσεων.
Καθώς η «Νέα Ευρώπη» απευθυνόταν κυρίως στην ελίτ της εξουσίας, η Βάις αναζητούσε έναν τρόπο για να μεταδώσει το μήνυμα της ειρήνης στο ευρύ κοινό, στους φοιτητές, τους επιχειρηματίες, τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσίους υπαλλήλους.
Κάθε εβδομάδα διοργανώνονταν ημερίδες με ομιλητές πολιτικούς, διπλωμάτες, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίου, οικονομολόγους και συγγραφείς, οι οποίοι έδιναν διαλέξεις για θέματα όπως η παγκόσμια οικονομική κρίση, τα σύνορα της Ευρώπης, η άνοδος των ολοκληρωτικών καθεστώτων και η ευρωπαϊκή ενότητα. Η Βάις φρόντιζε για τη διατήρηση ισχυρών δεσμών μεταξύ της Σχολής και της Κοινωνίας των Εθνών, μέσω προγραμμάτων πρακτικής άσκησης, ερευνητικών υποτροφιών και εκπαιδευτικών εκδρομών στη Γενεύη.
Ωστόσο οι αυξανόμενες εντάσεις τη δεκαετία του 1930 έθεταν όλο και περισσότερα εμπόδια στις δραστηριότητες της Νέας Σχολής Ειρήνης. Η Λουίζ Βάις αντιλήφθηκε γρήγορα τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο ναζισμός. Οι ελπίδες και οι προσπάθειές της υπονομεύθηκαν ουσιαστικά από μια ομιλία που εκφώνησε στην Κοινωνία των Εθνών ο Γιόζεφ Γκέμπελς (Joseph Goebbels), υπουργός Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ, κατά την οποία περιέγραψε τον χιτλερισμό ως το θεμέλιο της τάξης στην Ευρώπη. Υποστήριξε ότι η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία επιθυμούσε να προωθήσει την ειρήνη μεταξύ των εθνών.
Η Βάις δεν μπορούσε να ανεχτεί τέτοιου είδους επικίνδυνο φανατισμό. Σύντομα θα ένιωθε υποχρεωμένη να εγκαταλείψει τις εκπαιδευτικές της προσπάθειες και να ασχοληθεί με άλλα ζητήματα. Ο θάνατος του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Αριστίντ Μπριάν το 1932 ήταν το τελειωτικό χτύπημα στις τελευταίες ελπίδες που εξέφραζε η επιθεώρηση «Νέα Ευρώπη» για ειρήνη και γαλλογερμανική συμφιλίωση. Η ενότητα της Ευρώπης θα έπρεπε να περιμένει.
